ایمپلنت یا پروتز آلت تناسلی ، کاربرد و انواع مختلف

ایمپلنت یا پروتز آلت تناسلی دستگاهی است که در داخل آلت تناسلی قرار می گیرد تا به مردان مبتلا به اختلال نعوظ (ED) اجازه نعوظ را بدهد. کاشت آلت تناسلی معمولاً پس از شکست سایر درمان‌ها برای اختلال نعوظ توصیه می‌شود.

دو نوع اصلی ایمپلنت آلت تناسلی وجود دارد، نیمه سخت و هیدرولیک. هر نوع ایمپلنت آلت تناسلی متفاوت عمل می کند و مزایا و معایب مختلفی دارد.

قرار دادن ایمپلنت آلت تناسلی نیاز به جراحی دارد. قبل از انتخاب ایمپلنت ، مطمئن شوید که همه چیز درباره جراحی شامل خطرات احتمالی، عوارض و مراقبت‌های بعدی را می‌دانید.

چرا ایمپلنت آلت تناسلی انجام می شود؟

برای اکثر مردان، اختلال نعوظ را می توان با داروها یا استفاده از پمپ آلت تناسلی (دستگاه انقباض خلاء) با موفقیت درمان کرد. اگر کاندیدای درمان های دیگر نیستید یا نمی توانید با استفاده از روش های دیگر نعوظ کافی برای فعالیت جنسی داشته باشید، ممکن است کاشت پروتز آلت تناسلی انتخاب خوبی باشد.

پروتز آلت تناسلی همچنین می تواند برای درمان موارد شدید بیماری پیرونی ( که باعث ایجاد  سفتی جداری همراه با درد و همچنین نعوظ منحنی و  دردناک در داخل آلت تناسلی می شود) مورد استفاده قرار گیرند.

کاشت پروتز آلت تناسلی برای همه مناسب نیست. در موارد زیر کاشت پروتز آلت تناسلی ممکن است مناسب نباشد:

• عفونت، مانند عفونت ریوی یا عفونت مجاری ادرار
• دیابتی که به خوبی کنترل نشده یا بیماری قلبی قابل توجه.

در حالی که پروتز آلت تناسلی به مردان امکان نعوظ را می دهد، میل یا احساس جنسی را افزایش نمی دهد. همچنین پروتز ، آلت تناسلی شما را بزرگتر از زمان قبل از جراحی نمی کند. در واقع، با پروتز ، آلت تناسلی شما در حالت نعوظ ممکن است کمی کوتاهتر از قبل به نظر برسد.

خطرات ایمپلنت آلت تناسلی

خطرات جراحی کاشت آلت تناسلی عبارتند از:

• عفونت. مانند هر جراحی دیگری، عفونت امکان پذیر است. اگر آسیب نخاعی یا دیابت داشته باشید، ممکن است در معرض خطر ابتلا به عفونت باشید.
• مشکلات ایمپلنت. طرح‌های جدید ایمپلنت آلت تناسلی قابل اعتماد هستند، اما در موارد نادر ایمپلنت‌ها نادرست عمل می‌کنند.
• جراحی برای ترمیم یا جایگزینی ایمپلنت شکسته ضروری است، اما اگر نمی‌خواهید جراحی دیگری انجام دهید، می‌توان دستگاه شکسته را در جای خود رها کرد.( مدل های قدیمی)
• فرسایش یا چسبندگی داخلی. در برخی موارد، ایمپلنت ممکن است به پوست داخل آلت تناسلی بچسبد یا پوست داخل آلت تناسلی را از بین ببرد. به ندرت، ایمپلنت از طریق پوست می شکند. این مشکلات گاهی با عفونت مرتبط هستند.

درمان عفونت ایمپلنت

عفونت‌های بعد از جراحی کاشت آلت تناسلی معمولاً در سه ماه اول بعد از جراحی رخ می‌دهند. جراحی برای برداشتن ایمپلنت اغلب برای درمان عفونت ضروری است.

نحوه آمادگی برای جراحی

در ابتدا، در مورد ایمپلنت آلت تناسلی با پزشک یا متخصص اورولوژی خود صحبت خواهید کرد. در طول ملاقات شما، پزشک به احتمال زیاد:

• سابقه پزشکی شما را مرور می کند. برای پاسخ به سؤالات در مورد شرایط پزشکی فعلی و گذشته، به ویژه تجربه شما درباره اختلال نعوظ آماده باشید. در مورد داروهایی که مصرف می کنید یا اخیراً مصرف کرده اید و همچنین هر عمل جراحی که انجام داده اید صحبت کنید.
• یک معاینه فیزیکی انجام دهید. برای اطمینان از اینکه ایمپلنت آلت تناسلی بهترین گزینه برای شما است، پزشک شما یک معاینه فیزیکی، از جمله یک معاینه کامل اورولوژی انجام می دهد. پزشک وجود و ماهیت اختلال نعوظ را تأیید می کند و مطمئن می شود که اختلال شما به روش دیگری قابل درمان نیست.
• پزشک شما همچنین ممکن است سعی کند تعیین کند که آیا دلیلی وجود دارد که جراحی کاشت آلت تناسلی احتمالاً باعث عوارض شود یا خیر. پزشک همچنین توانایی شما در استفاده از دستان شما را بررسی می کند، زیرا برخی از ایمپلنت های آلت تناسلی به مهارت دستی بیشتری نسبت به سایرین نیاز دارند. (مدل هیدرولیک)
• در مورد انتظارات خود بحث کنید. مطمئن شوید که این روش شامل چه مواردی می شود و نوع کاشت آلت تناسلی که برای شما مناسب تر است را درک کرده اید. به یاد داشته باشید که این روش دائمی و غیرقابل برگشت در نظر گرفته می شود.

پزشک شما همچنین مزایا و خطرات، از جمله عوارض احتمالی را توضیح خواهد داد. در حالت ایده آل، همسر و شریک زندگی خود را در جریان بحث با پزشک خود قرار دهید.

انواع ایمپلنت آلت تناسلی

دو نوع اصلی ایمپلنت آلت تناسلی وجود دارد: ایمپلنت های هیدرولیک ، ایمپلنت های میله ای نیمه سخت

ایمپلنت های هیدرولیک

ایمپلنت های هیدرولیک که رایج‌ترین نوع کاشت آلت تناسلی هستند، می‌توانند برای ایجاد نعوظ باد شوند و در مواقع دیگر تخلیه شوند.

ایمپلنت هیدرولیک سه تکه

ایمپلنت های بادی سه تکه از یک مخزن پر از مایع کاشته شده در زیر دیواره شکم، یک پمپ و یک دریچه رهاسازی در داخل کیسه بیضه و دو سیلندر بادی در داخل آلت تناسلی استفاده می کنند.

برای رسیدن به نعوظ، سیال را که آب نمک است از مخزن به داخل سیلندرها پمپ می کنید. پس از آن، دریچه داخل کیسه بیضه را آزاد می کنید تا مایع را دوباره به مخزن تخلیه کنید.

مزایا:

• طبیعی ترین و سفت ترین نعوظ را ایجاد می کند.
• هنگام تخلیه، شلی ایجاد می کند.

معایب:

• نسبت به هر ایمپلنت دیگری قطعات بیشتری دارد که ممکن است خراب شود.
• به یک مخزن در داخل شکم یا زیر عضلات شکم نیاز دارد.

ایمپلنت هیدرولیک دو تکه

مدل دو تکه به روشی مشابه عمل می کند، اما مخزن مایع بخشی از پمپ کاشته شده در کیسه بیضه است. در هر دو دستگاه، مخزن مایع با آب نمک پر می شود و در دستگاه باقی می ماند.

مزایا:

• هنگام تخلیه، شلی جزئی ایجاد می کند.

معایب:

• از نظر مکانیکی پیچیده تر از ایمپلنت نیمه سخت است.
• نسبت به ایمپلنت سه تکه نعوظ کمتر محکمی را ارائه می دهد.

میله های نیمه سخت

میله های نیمه سخت همیشه محکم هستند. آلت تناسلی را می توان برای فعالیت جنسی از بدن و برای پنهان کردن به سمت بدن خم کرد.

این مدل از ایمپلنت آلت تناسلی ، یک دستگاه نیمه سخت با یک سری بخش مرکزی با یک فنر در هر انتهای آن است. می تواند موقعیت های رو به بالا و پایین را بهتر از سایر میله های نیمه صلب حفظ کند.

طرح های خاص دیگر می توانند برای آلت تناسلی کوتاه شده یا بزرگتر از حد متوسط مناسب باشند. ایمپلنت‌های آلت تناسلی هیدرولیک نیز با پوشش‌های آنتی‌بیوتیک در دسترس هستند، که ممکن است به کاهش خطر عفونت کمک کند، و پوشش‌هایی برای کاهش اصطکاک، که احتمالاً عمر ایمپلنت را افزایش می‌دهد.

مزایا:

• به دلیل تعداد کم قطعات احتمال خرابی کمی دارد.
• استفاده از آن برای کسانی که مهارت ذهنی یا دستی محدودی دارند آسان است.

معایب:

• نتیجه آلت تناسلی است که همیشه کمی سفت است.
• فشار مداوم به داخل آلت تناسلی وارد می کند که می تواند باعث آسیب شود.
• ممکن است به سختی زیر لباس پنهان شود.

انتخاب انواع ایمپلنت

هنگام انتخاب نوع کاشت آلت تناسلی، ترجیحات شخصی و سابقه پزشکی خود را در نظر بگیرید. پزشک شما ممکن است یک نوع طراحی را بر اساس سن، خطر عفونت، و شرایط سلامتی، جراحات یا درمان‌های پزشکی که داشته‌اید، پیشنهاد دهد.

آنچه می توانید انتظار داشته باشید

قبل از جراحی ایمپلنت آلت تناسلی ممکن است به موارد زیر نیز نیاز داشته باشید:

• از مصرف برخی داروها خودداری کنید. پزشک ممکن است توصیه کند که به طور موقت مصرف آسپرین و داروهای ضد التهابی را متوقف کنید، که می تواند خطر خونریزی شما را افزایش دهد.
• ترتیب ماشین جهت بازگشت به خانه را بدهید. از پزشک خود بپرسید که چه زمانی می توانید پس از جراحی به خانه بروید. جراحی کاشت آلت تناسلی ممکن است شامل یک شب اقامت باشد.
• غذا و مایعات را محدود کنید. بعد از نیمه شب قبل از جراحی چیزی نخورید یا ننوشید. دستورالعمل های پزشک خود را دنبال کنید.

قبل از جراحی

جراحی کاشت آلت تناسلی معمولاً در یک مرکز جراحی یا بیمارستان انجام می شود. پزشک شما ممکن است دارویی به شما بدهد تا شما را در طول جراحی بیهوش کند (بیهوشی عمومی) یا دارویی که درد در قسمت پایین بدن شما را مسدود می کند (بی حسی نخاعی).

پزشک به شما آنتی بیوتیک های وریدی برای کمک به جلوگیری از عفونت می دهد. محل جراحی همچنین با محلول آنتی بیوتیک مبتنی بر الکل شسته می شود و قبل از جراحی تراشیده می شود تا خطر عفونت کاهش یابد.

در حین جراحی

1. ممکن است یک لوله (کاتتر) از طریق آلت تناسلی به مثانه شما وارد شود تا در مرحله ای از جراحی ادرار را جمع آوری کند. جراح شما برشی را در زیر سر آلت تناسلی، در پایه آلت تناسلی یا در قسمت تحتانی شکم ایجاد می کند.
2. در مرحله بعد، جراح بافت اسفنجی آلت تناسلی را که معمولاً در حین نعوظ پر از خون می شود، را تخلیه می کند. این بافت در داخل هر یک از دو لوله توخالی به نام corpora cavernosa قرار دارد.
3. جراح اندازه مناسب ایمپلنت را انتخاب کرده و سیلندرهای ایمپلنت را داخل آلت تناسلی شما قرار می دهد. همه اندازه ها با توجه به اندازه بدن شما سفارشی می شوند.
4. جراح شما برای کاشت یک دستگاه هیدرولیک دو تکه یک پمپ و دریچه در داخل کیسه بیضه قرار می دهد. برای یک دستگاه سه تکه، او همچنین یک مخزن مایع را در بالا یا زیر دیواره شکم با استفاده از برش اولیه قرار می دهد. گاهی از برش دوم در شکم استفاده می شود.
5. هنگامی که دستگاه در جای خود قرار گرفت، جراح شما برش ها را بسته و می دوزد. جراحی کاشت آلت تناسلی معمولا ۴۵ دقیقه تا یک ساعت طول می کشد.

بعد از جراحی

پس از جراحی کاشت آلت تناسلی، احتمالاً باید از داروهایی برای کاهش درد استفاده کنید. اغلب یک تزریق با اثر طولانی به کیسه بیضه انجام می شود تا به کاهش درد به مدت ۴۸ تا ۷۲ ساعت کمک کند. درد خفیف ممکن است برای چند هفته ادامه داشته باشد. ممکن است به شما یک آنتی بیوتیک داده شود که به مدت یک هفته از طریق خوراکی مصرف شود.

از پزشک خود بپرسید که چه زمانی می توانید فعالیت های عادی خود را از سر بگیرید. اکثر مردان حدود ۴ تا ۶ هفته پس از جراحی می توانند فعالیت بدنی شدید و فعالیت جنسی را از سر بگیرند.

پس از اینکه نحوه استفاده از دستگاه را یاد گرفتید، معمولاً ۳ تا ۶ هفته پس از جراحی، پزشک شما ممکن است باد کردن پروتزهای آلت تناسلی هیدرولیک را به شما توصیه کند تا استفاده از آنها را تمرین کرده و ناحیه اطراف سیلندرها کشیده شود.

جمع بندی

در حال حاضر در کشور ما ایمپلنت های سه شرکت معتبر زیر در دسترس هستند:

• Coloplast
• AMS
• ZSI

اگرچه ایمپلنت آلت تناسلی تهاجمی ترین درمان برای اختلال نعوظ است، اکثر مردانی که آن را انجام می دهند و شریک زندگی ایشان رضایت خود را از این دستگاه گزارش می دهند. در واقع، ایمپلنت آلت تناسلی بالاترین میزان رضایت را در بین تمام درمان‌های اختلال نعوظ دارد.

برگرفته از : Penile implants