بی اختیاری ادرار فوری (اضطراری) چیست؟

آنچه باید در مورد بی اختیاری فوری بدانید

بی اختیاری فوری چیست؟

بی اختیاری اضطراری زمانی رخ می دهد که شما یک هوس ناگهانی برای ادرار کردن داشته باشید. در بی اختیاری فوری، مثانه زمانی که نباید منقبض می شود، باعث می شود مقداری ادرار از طریق عضلات اسفنکتر که مثانه را بسته نگه می دارند نشت کند. نام های دیگر این بیماری عبارتند از:

• مثانه بیش فعال (OAB)
• اسپاسم مثانه
• مثانه اسپاسمودیک
• مثانه تحریک پذیر
• ناپایداری دترسور

در حالی که این یک مشکل رایج است و می تواند هر کسی را تحت تاثیر قرار دهد، زنان و افراد مسن در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آن هستند.

مهم است که به یاد داشته باشید که بی اختیاری فوری یک بیماری نیست. این نشانه ای از سبک زندگی یا مسائل پزشکی یا مشکلات جسمی است.

بی اختیاری فوری یکی از چارچوب های بزرگتر بی اختیاری ادرار است. انواع مختلفی از بی اختیاری ادرار وجود دارد، از نشت مقادیر کمی ادرار با سرفه یا عطسه تا مثانه بیش فعال (OAB).

پزشک شما می تواند نوع خاص بی اختیاری شما و علت آن را تشخیص دهد و می تواند گزینه های درمانی احتمالی را پیشنهاد کند.

چه چیزی باعث بی اختیاری فوری می شود؟

در بسیاری از موارد بی اختیاری اضطراری ، پزشک نمی تواند علت دقیق آن را مشخص کند. با این حال، برخی از علل بالقوه می تواند شامل موارد زیر باشد:

• عفونت مثانه
• التهاب مثانه
• سنگ مثانه
• انسداد دهانه مثانه
• پروستات بزرگ‌شده
• سرطان مثانه
• بیماری های سیستم عصبی مانند مولتیپل اسکلروزیس (MS)
• آسیب به سیستم عصبی، مانند ضربه به نخاع یا سکته مغزی

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

برای بسیاری از افراد، بی اختیاری فوری فقط یک ناراحتی است که نیازی به مراجعه به پزشک ندارد.

با این حال، اگر یک مورد جدی از بی اختیاری فوری دارید، باید فورا به دنبال درمان باشید. علائم شما می تواند موارد زیر باشد:

• عفونت مثانه
• التهاب مثانه
• انسداد
• سنگ مثانه
• سنگ کلیه

برخی از علائمی که باید در کنار بی اختیاری اضطراری مراقب باشید عبارتند از: درد در ناحیه لگن، سوزش یا درد همراه با ادرار، یا علائمی که برای چندین روز ادامه دارند.

علاوه بر این، اگر بی‌اختیاری فوری مانع فعالیت‌های روزانه‌تان می‌شود، ممکن است بخواهید به پزشک خود مراجعه کنید تا در مورد گزینه‌های درمانی یا راه‌های دیگر برای مدیریت وضعیت خود صحبت کنید.

بی اختیاری ادراری فوریتی چگونه تشخیص داده می شود؟

برای تشخیص بی اختیاری و تهیه یک برنامه درمانی، پزشک از شما در مورد سابقه پزشکی و سابقه بی اختیاری شما سوال می کند. آنها احتمالا یک معاینه فیزیکی، از جمله معاینه لگن، و نمونه ادرار را انجام خواهند داد.

ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما همچنین ممکن است آزمایش‌های اضافی را در صورت لزوم انجام دهد، از جمله:

• ارزیابی کف لگن. این کار قدرت عضلات کف لگن شما را آزمایش می کند.
• آزمایش ادرار. این آزمایش علائم عفونت مجرای ادراری یا سایر مشکلات را بررسی می کند
• کشت ادرار. اگر مشکوک به عفونت دستگاه ادراری باشد، این آزمایش می تواند سویه باکتری موجود را مشخص کند.
• سونوگرافی مثانه. این به پزشک اجازه می دهد تا آناتومی مثانه را مشاهده کند و ببیند پس از ادرار کردن چه مقدار ادرار در مثانه باقی می ماند.
• سیستوسکوپی. یک دوربین کوچک روی یک دوربین فیبر نوری در مجرای ادرار شما قرار می گیرد و برای بررسی مجرای ادرار و مثانه استفاده می شود.
• مطالعات اشعه ایکس. مطالعات مختلف با اشعه ایکس به پزشک شما امکان می دهد بی اختیاری را تشخیص دهد:
  * پیلوگرام داخل وریدی (IVP). رنگ به جریان خون شما تزریق می‌شود و اشعه ایکس فلوروسکوپی از دستگاه ادراری شما گرفته می‌شود تا رنگ را در حالی که به سمت سیستم ادراری شما حرکت می‌کند دنبال کند.
  * مطالعه کلیه، حالب و مثانه (KUB). این مطالعه با اشعه ایکس فیلم ساده می تواند برای تشخیص شرایطی که بر سیستم ادراری و دستگاه گوارش تأثیر می گذارد استفاده شود.
• سی تی اسکن. رایانه ها و دستگاه های چرخشی اشعه ایکس برای گرفتن عکس های دقیق از اندام های شما استفاده می شوند.
• مطالعات اورودینامیکی. از این مطالعات برای ارزیابی نحوه عملکرد مثانه و مجرای ادرار استفاده می شود.
• سیستومتروگرام. این آزمایش اندازه مثانه و عملکرد صحیح مثانه شما را مشخص می کند.
• اوروفلومتری. این آزمایش میزان ادرار و سرعت جریان آن را بررسی می کند.
• تست استرس. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی از شما می خواهد که فعالیت هایی را انجام دهید که باعث علائم بی اختیاری شما می شود.

ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما همچنین ممکن است از شما بخواهد که یک دفتر خاطرات مثانه برای ردیابی مایعات مصرفی و خروجی ادرار خود داشته باشید. این اطلاعات می تواند به آشکار کردن الگوهای فعالیتی که می تواند بر برنامه درمانی شما تأثیر بگذارد کمک کند.

درمان ها متنوع هستند و به علائم و شرایط منحصر به فرد شما بستگی دارد. هر فرد یک برنامه درمانی کمی متفاوت خواهد داشت.

پزشک شما احتمالاً توصیه می‌کند قبل از پیشنهاد درمان‌های تهاجمی‌تر، درمان‌های رفتاری، مانند تمرین مجدد مثانه و تمرینات آرام‌سازی مثانه را امتحان کنید. همچنین ممکن است پزشک انجام تمرینات کگل را توصیه کند.

درمان های خانگی بی اختیاری اضطراری

اکثر افراد مبتلا به بی اختیاری اضطراری می توانند بدون درمان زندگی کنند. با این حال، این وضعیت می تواند بسیار ناراحت کننده باشد و بر زندگی روزمره شما تأثیر منفی بگذارد. ممکن است بخواهید برخی از گزینه های درمانی موجود برای بی اختیاری اضطراری را امتحان کنید.

برخی از درمان ها را می توان به صورت خودسرانه در خانه انجام داد. اگر علائم شما بدتر شد یا بهبود نیافت، با پزشک خود صحبت کنید.

تغییر سبک زندگی

• تغییر غذاهایی که می خورید می تواند تحریک مثانه را کاهش دهد. شما باید مصرف الکل، کافئین و غذاهای تند، اسیدی یا حاوی شیرین کننده های مصنوعی را محدود کنید.
• سعی کنید فیبر بیشتری بخورید تا از یبوست جلوگیری کنید، که می تواند به مثانه فشار وارد کند یا باعث شود میل به تخلیه مثانه داشته باشید.
• علاوه بر این، اگر اضافه وزن دارید، سعی کنید وزن کم کنید.
• اگر دیابت دارید، باید سعی کنید سطح گلوکز خون را ثابت و قابل قبول نگه دارید.
• اگر دخانیات مصرف می کنید، آن را ترک کنید.
• سرفه‌ای می‌تواند به بی‌اختیاری استرسی علاوه بر بی‌اختیاری فوری منجر شود.
• ممکن است بخواهید هنگام انجام فعالیت هایی که خطر نشت شما را افزایش می دهند، از یک پد جاذب استفاده کنید.

عادات سبک زندگی خود را تنظیم کنید تا به طور کلی سالم تر باشید.

تمرینات کگل

تمرینات کگل معمولا اولین گزینه درمانی برای بی اختیاری ادرار است. این فرآیند ماهیچه های درگیر در نگهداری ادرار، به ویژه عضلات کف لگن را تقویت می کند.

سعی کنید کف لگن را به مدت ۵ تا ۱۰ ثانیه منقبض کنید و سپس به همان مدت استراحت کنید. انقباض کف لگن همان مکانیسمی است که وقتی به طور خودخواسته جریان ادرار را در وسط جریان متوقف می کنید استفاده می شود.

اگر مطمئن نیستید که این کار را به درستی انجام می دهید، سعی کنید ادرار خود را در وسط جریان متوقف کنید. انجام تمرین کگل باید احساس توقف ادرار شما را تکرار کند.

فقط تمرکز بر ناحیه کف لگن و انقباض عضلات صحیح را فعال می کند. این دنباله را تا جایی که می توانید سه بار یا بیشتر در روز تکرار کنید.

شما می توانید تمرینات کگل را در هر زمان و در هر مکانی انجام دهید.

در صورت نظارت پزشک، می توانید از مخروط های کگل استفاده کنید که مخروط های وزنی هستند که با انقباض کف لگن در واژن نگه داشته می شوند. با قوی‌تر شدن عضلات، از وزنه‌های سنگین‌تری استفاده می‌کنید.

یکی از گزینه های تقویت کف لگن، نسخه الکتریکی تمرینات کگل است. در اینجا پزشک یک کاوشگر را به دهانه واژن یا مقعد وارد می کند تا ماهیچه های کف لگن را برای انقباض تحریک کند. این به تقویت آنها کمک می کند. با این حال، چندین ماه طول می کشد و بسیاری از درمان ها موثر واقع می شوند.

بازآموزی مثانه

بازآموزی مثانه می تواند ماهیچه های درگیر با ادرار را تقویت کند. این تکنیک شامل ادرار کردن فقط در زمان های مشخص و برنامه ریزی شده هر روز است. در زمان های دیگر نمی توانید ادرار کنید، حتی اگر میل به رفتن دارید.

در ابتدا ممکن است هر ساعت یکبار بروید و سپس زمان انتظار را با فواصل نیم ساعتی افزایش دهید تا بتوانید آن را ۳ تا ۴ ساعت بدون نشتی بسازید.

یکی دیگر از روش‌ها به تعویق انداختن ادرار در هنگام بروز اضطراری است. این کار توانایی شما برای نگه داشتن ادرار را تقویت می کند.

درمان های پزشکی بی اختیاری فوریتی

پزشک شما می تواند گزینه های درمانی اضافی مانند دارو یا جراحی را برای کمک به قدرت عضلانی و عملکرد اسفنکتر در اختیار شما قرار دهد. در اینجا چند گزینه دیگر وجود دارد:

تزریق بوتاکس

مقادیر کم بوتاکس (سم بوتولینوم) می تواند مانع از انقباض بیش از حد عضلات مثانه شود. ممکن است نیاز به تزریق های متعدد باشد. این به شل شدن عضلات مثانه کمک می کند، اما خطر احتباس ادراری را نیز به دنبال دارد.

محرک های اعصاب

محرک های عصبی دستگاه های کوچکی هستند که شبیه ضربان ساز هستند. دستگاه دائمی که در زیر پوست شکم شما قرار می گیرد، دارای سیم سربی است که به عصب خاجی متصل می شود. پالس های نوری را به عصب می فرستد تا به کنترل عملکرد مثانه شما کمک کند.

کاتتر ادراری

سوند ادراری یکی دیگر از گزینه های خانگی است که به طور خاص برای کسانی است که انواع خاصی از بی اختیاری، از جمله بی اختیاری سرریز را دارند. پزشک به شما یاد می دهد که چگونه کاتتر را وارد کنید، که به تخلیه کامل مثانه شما در هنگام ادرار کردن کمک می کند.

چه عوارضی با بی اختیاری فوری همراه است؟

از آنجایی که بی اختیاری فوری یک بیماری مزمن است که عوارض جدی ندارد، خطرات کمی در ارتباط با عدم مراجعه به درمان وجود دارد.

تا زمانی که علائم دیگری همراه با بی اختیاری فوری نداشته باشید، مانند درد یا سوزش هنگام ادرار کردن، خطر کمی وجود دارد.

اما بی‌اختیاری فوری درمان‌نشده ممکن است بدتر شود و در فعالیت‌ها و روابط روزمره زندگی تداخل ایجاد کند.

علاوه بر این، اگر عفونت، سنگ مثانه یا سایر منابع التهابی علت مشکوک بی اختیاری شما باشد، باید به پزشک مراجعه کنید. در صورت وجود، عفونت مثانه می تواند به کلیه ها، جریان خون و سایر نواحی بدن گسترش یابد.

برگرفته از: What You Need to Know About Urge Incontinence